बिहे भएको १३/१४ बर्ष भो , यो बचपना कैले जाला बाई…🙈 उमेर पनि थुप्रै भयो तर केटीकेटी नै छु म चै 🤭🤭 सिक्न चै सबै सिकेकी छु , तर PERFECT चै छैन 🤞🤞 जिन्दगी अझैँ बाँकी छ, सिक्दै जाने हो 🥰 तर बा-आमाबाट पाएको शिक्षा, संसकार चै संसारको जुन कुनामा गएपनि भुल्नु हुँदैन र भुँलिदैन पनि 🥰 दुःखमा चै हुर्केकी होइन…. तर धनले कैले पनि मात्तेकी छैन। जापान छिर्दा १४/१५ बर्षकी’थें। सुखसयल मै बाल्यकाल बिताएँ। बिदेश आएसी चै काम गरियो पैसो कमाईयो…. बिदेशी भुमिमा कुर्सी मै बसेर गर्ने काम किन नहोस् कसैले नगरेको दुख्खै गरेको जस्तो हुँदो रहेछ । बिदेशीका तिता बचनले कैयौँ पटक आशुँ पनि झरेका छन् । भाषा जान्नुको यो एउटा बेफाईदा रहेछ-गाली गरेर बोलेको र माया गरी बोलेको ठ्याक्कै छुट्टिन्छ🙃🙃 सकेसम्म बिदेश बस्न नपरे त हुने हो तर परिस्थिती सधै एउटै नहुने😞 यो मनका इच्छा आकांक्षा यदि धेरै छन् कि बिदेशी डलरले मात्र पुर्ति गर्छ😅😅(महत्वाकांक्षी छु के म) । बाध्यता त केही थिएन तर हरेक चिजपर्तिको मोहले बिदेश मै बसिएको छ । सबैचिज छ तर परिवार टाढा हुँदा कमाको नकमाई एउटा भा’को छ । एउटा पैसा नपर्ने माया 🥰 मनमा एकदमै गाढा छ जुन जता गएपनि मर्दैन❤️❤️ सप्पैलाई धेरै माया ❤️❤️❤️ #kalipari #nepaliinjapan #nepaliinjapan📸 #rohitchandraphotography #missingfamily ( १ बर्ष अघिको भिडियो रहेछ मोबाइलमा कता… अनि गीत कत्ति मिठो के 🥰🥰 गीतले गर्दा पनि भिडियो राख्न बाध्य भए।) रियाशाको स्वर पनि सारै मिठो रहेछ 🥰🥰🥰 (गीत सुन्दै क्याप्सन लेख्दै गर्दा आशुँ पनि झर्दो रहेछ🤭 सम्झना याद बडो ढूलो चिज रहेछ। हरेक पल आउँछ हरेक क्षण आउँछ । बिर्सिदिन्छु भनेर पनि नसकिने रहेछ।)